یا ربِّ إنَّ لنا فیک املا طویلا کثیرا... ان لنا فیلک رجائا عظیما...

غرق شدن در زندگی روزمره، یک وجهش این است که آدم قدر آن چیزهایی را که دارد نمیداند، اصلا نمیفهمد، متوجه نمیشود...

 

چند سال قبل، قبل اینکه مادرم مبتلا به افسردگی بشوند، یکی از درگیری های همیشگی ام با ایشان این بود که: مامان، چرا اینقدر به من گیر میدی؟ چرا اینقدر رو همه چی حساسی؟ رو منظم و مرتب بودن همه چی، رو درست انجام شدن کارا و... ؟ 

بعد، وقتی به افسردگی مبتلا شدند بعد پدربزرگم، دیگر هیچ‌چیزی برایشان مهم نبود...و ما دلمان لک زده بود برای اینکه یک بار دیگر مامان بهمان گیر بدهد! ...الحمدلله مدتی هست که حال مامان بهتر شده به لطف خدا؛ یکی از نشانه های مهمش همین است که باز به نظم و ترتیب و...حساس شده و گاهگاهی به ما گیر میدهد :) 

 

چند ماهی شده بود که حال برادرم بهتر شده بود... و باز، خنده هایش، پر شر و شوری‌اش، مهربانی هایش، انگیزه فراوانش برای زندگی، همه، برایم عادی شده بود... حالا چند روزی است که افسردگی‌اش عود کرده!... این عود کردنها، تا زمان درمان کامل طبیعی ست. اما سخت است، خیلی سخت... سکوت، حرف نزدن، کناره گرفتن از فعالیتهای مورد علاقه اش...دیدن همه اینها خیلی سخت است. سخت تر این است که مدام با خودم فکر میکنم: نکند من کوتاهی کرده‌ام؟ نکند حرفی زده ام که باعث برگشت این وضعیت شده؟ نکند نکند... سخت تر تر این است که وقتی یکی از اعضای خانواده، مبتلا به یک ناراحتی روحی هست، رسما هیچ‌کاری از دست آدم برنمی اید! فقط باید بنشینی نگاه کنی و صبر کنی تا خودش این درد را ذره ذره تحمل کند، و در طول زمان و بتدریج، حالش بهتر شود...

 

اینطور وقتها، به خودم میگویم که چقدر زمان اندک است، چقدر زود فرصت از دست میرود...چرا همان زمانهایی که حالش خوب است نمیروم بهش بگویم که چقدر دوستش دارم؟ که چقدر خوب است که هست؟ که لبخندش، انگیزه زندگی کردنش چقدر به من انگیزه زندگی میدهد؟! 

 

وقتی این اتفاقات می افتد، انگار پیوندی که بین ما اعضای خانواده هست سست میشود، نمیدانیم باید چه کنیم، هر کسی میرود توی لاک خودش... کار همیشگی من این بود که غر بزنم که خدایا چرا ما اینقدر کم هستیم؟ چرا خانواده مان پرجمعیت نیست که اینجور وقتها بالاخره یک نفر این جو را بتواند بشکند و...؟! 

امشب به دلم افتاد که: تنهایی ما را خدا پر میکند...، پیوندهای سست شده را خدا ترمیم میکند... یعنی امید من که این است... و فکر میکنم خدا هم به همین امیدهای ما و طرز نگاهمان به وقایع، نگاه میکند...

 

+ نمیدانم اصلا کسی هنوز اینجا را میخواند یا نه، اگر هم کسی یا کسانی هستند خاموشند و حرفی نمیزنند؛ خواستم بگویم رویه وبلاگ نویسی من همین است که هست. قبلا نبود اما حالا اینطور شده. نوشتن روزمره های زندگی‌ام، گاهی هم درد دل کردن... 

خواهش و التماس من این است که اگر خواندن اینجا حالتان را بد میکند حتی به قدر ذره ای، اگر فکر میکنید وقتتان تلف میشود و... نخوانید لطفا! وبلاگ را انفالو کنید و‌خلاص! بی تعارف! 

باور کنید شانه های من تحمل این را ندارد که در آن دنیا، بخواهد بار حق الناسی که از این طریق برایم به وجود می اید را تحمل کند...

بارها خواسته ام وبلاگ را حذف کنم. اما نشده... چون اینجا انگار دفتری ست که هر پستش، برگی از زندگی من است؛ احوالات و تجربه هایی که میخواهم ثبت شوند تا یادم بماند و واقعا دفتر خاطرات و اینستاگرام و...هیچ‌کدام جای این وبلاگ را نمیگیرند! ...

 

++ خیلی التماس دعا دارم...