الحمدلله علی کل حال...
خدا کجاست؟!
در قلب‌های شکسته...
قلب‌هایی که میشکنن رو خدا خوب خریداری میکنه...
روزمره‌های زندگی باعث میشه غبار بگیره این قلب
و درست وقتی که یک اتفاق باعث میشه بشکنه، همون لحظه لحظه‌ایه که پر میشه از حضور خدا....
حالا فکر کنین
این اتفاق تو ماه رمضان بیفته!
الهی لک الحمد....
+ تنها به دنیا آمدیم
تنها زندگی میکنیم
تنها می‌میریم
و تنها برانگیخته میشویم...
کاش نذاریم این حقایق هیچ‌وقت از صفحه ذهن و دلمون پاک بشه!
اگر از کرونا نمیریم
این هجران ما رو میکشه...
این درد
درد دوری از امام رضا علیه السلام
درد اینکه تو مشهد باشی اما نتونی بری حرم
درد اینکه نتونیم بریم رو به روی پنجره فولاد، بست بشینیم، در حالی که سرمونو تکیه دادیم به دیوارای حرم...اشک بریزیم و اشک بریزیم و دونه دونه درددل هامونو ب آقا بگیم...و احساس کنیم دست نوازشی که به سرمون میکشن...و بار سنگین قلبمونو سبک میکنن...
و هی زیر لب زمزمه کنیم:
اگر گریان به دیوار حرم تکیه نمیدادم
کدامین کوه طاقت داشت این حال پریشان را؟؟؟
آقاجان
این درد فراق ما رو خواهد کشت
حتی اگر جسممون رو نکشه
روحمون رو ذره ذره آب میکنه و از بین میبره...
نشسته بودیم روی نیمکت کنار درب دانشکده مهندسی. قبل کلاس یکی از دروس عمومی بود فکر کنم. تمام اون یک ساعت، کمتر یا بیشتر، داشت تلاش میکرد قانعم کنه که برگردم سر کار نشریه. من فقط گوش میدادم با چشمهای پر از اشک و بغض در گلو. اون زمان به این نتیجه رسیده بودم که برای این کار ساخته نشدم. ضعیفم. یا مثلا فلان نقطه ضعف رو دارم ک باعث میشه هم به خودم اسیب وارد بشه هم به نشریه. یک جمله‌ای گفت، که هر چی بیشتر میگذشت و میگذره، بیشتر بهش ایمان میارم؛ گفت: اگه نقطه ضعف داری، با فرار کردن از مسئولیت، یا جابجایی موقعیت، نقطه ضعفت از بین نمیره، تو هر جا بری اون نقطه ضعفت رو همراه خودت میبری، پس با خودت روراست باش! محکم پای این مسئولیت واستا و نقطه ضعفت رو همینجا حلش کن!
................
چند وقتی شده بود یک فکری مدام توی ذهنم تکرار میشد. اینکه خیلی کارهای خوب هست که فقط به واسطه دوری مسیر، نمیتونم انجامشون بدم و ب همین واسطه کلی از پیشرفت علمی و معنوی و ...عقب موندم. این شد که وقتی به خاطر حال نامساعد مادرم، بعضیها پیشنهاد میدادن که خونه رو عوض کنیم، من هم با اصرار بیشتری میگفتم: اره، این بهترین انتخابیه ک میتونیم بکنیم.
خونه رو عوض کردیم. رفتیم جایی که هم راحت تر و بیشتر میشد رفت زیارت امام رضا علیه السلام، هم به مرکز شهر نزدیک شدیم و رفت و آمدها دیگه سخت نبود، هم راحت تر میشد رفت کتابخونه و...
فکر میکنید چقدر از این آمال و رویاها پردازی‌هام محقق شد؟! خوشبینانه ش اینه که ده درصد. حتی حال مامانم هم خیلی خیلی نامساعدتر از قبل شد. حال روحی خودم هم. و حتی خیلی از عادات و برنامه های خوبی که تو خونه قبلی مقید به انجامشون شده بودم، اینجا همه رو از دست دادم. مثل قبل فقط هفته ای یکی دو روز تونستم برم کتابخونه، مثل قبل فقط هفته ای یک بار میرفتم زیارت و...
................
این دو تا خاطره و تجربه رو نقل کردم ک بگم واقعا تو هر موقعیتی اگر مساله ای وجود داره، تو همون موقعیت تلاش کنیم حلش کنیم. نقاط ضعف ما و مسائل زندگی مون خیلی وقتا صرفا با جابجایی و ...درست نمیشه. ما فقط اونا رو با خودمون حمل میکنیم. حتی شاید با این دست دست کردنها زمان مناسب برای حل مساله رو هم از دست بدیم...
+ یک ماه میشد ک هیچ پستی نذاشته بودم، نظر دوست عزیزم رو ک دیدم به مغزم فشار اوردم که ببینم آیا میتونم حرفی بزنم اینجا یا نه...نتیجه ش شد این پست. امیدوارم مفید بوده باشه : )
آن روزهای اول، همان روزهای اول ِ بعد ِ حاج قاسم، همان جمعه ای که از خانه زدیم بیرون و در خیابان ها مشتهایمان را گره کردیم و از عمق وجودمان میگفتیم: «میکشم میکشم آن که برادرم کشت» و با عقیده ای محکمتر از قبل فریاد میزدیم :«مرگ بر آمریکا»، وقتی در خیابان راه میرفتم...واقعیتش این است که حتی نمی توانستم راه بروم، نمیتوانستیم راه برویم، هر چند قدم باید مینشستیم. فکرش را هم نمیکردم روزی برسد که به خاطر فقدان عزیزی، احساس کنم کمرم شکسته! اما واقعا همینطور بود..وقتی در خیابان راه می رفتم انگار به سختی خودم را می کشاندم...که باشم، که نفس بکشم که زنده بمانم! که زنده بمانم؟ بارها و بارها با خودم گفتم: چطور زنده بمانم در دنیایی که حاج قاسم در آن نفس نمیکشد؟ و مدام یادم می‌آمد از آن لحظه ای که ارباب بر پیکر حضرت علی اکبر فرمودند: بعد از تو خاک بر سر دنیا! انگار تا آن لحظه معنای این جمله را نفهمیده بودم!
آن روز بعد اینکه جمعیت پراکنده شد، همینطوری نشستیم گوشه میدان شهدا. هوا سرد بود. مغز استخوانمان میسوخت. اما به هم نگاه میکردیم و میگفتیم: ما پای رفتن به خانه را نداریم! همانجا نشستیم. روضه حضرت مادر گوش دادیم. ارام اشک ریختیم...ما نمیخواستیم برگردیم خانه. برمیگشتیم خانه که چه کنیم؟ روز تشییع حاج قاسم هم...همینطور میرفتیم و میرفتیم. بیشتر از پنج شش ساعت بود که مسیر یک ساعته میدان پانزده خرداد تا حرم را میرفتیم اما نمیرسیدیم...میخواستیم بمانیم در خیابان اصلا. در همان هوای سرد استخوان سوز. یا نه! حداقل گوشه صحن جامع، کنار پیکر حاج قاسم. آنجا باید میماندیم...تا کی؟ اقای پناهیان گفته بود: «بمونید تا آقاتون بیاد!»
سال ۹۸ سال پرماجرایی بود، سال اتفاقات عجیب و غریب. ابتلائات پشت سر هم و بی فاصله رخ میدادند. درست مانند غواصی ک در یک دریای مواج شناور است و فقط فرصت پیدا میکند یک لحظه سرش را بیرون بیاورد یک نفسی تازه کند و دویاره برود زیر آب.
اما این سال همانقدر که ناراحتی داشت، جلوه های زیبا هم داشت و اصلا مگر «ان مع العسر یسرا» معنایش جز این است؟! در دل سختی ها زیبایی هم هست اسانی هم هست گشایش و فرصت هم هست. و اصلا زندگی یعنی همین! که :«و لقد خلقنا الانسان فی کبد»...
بچه که بودیم هر سال مدرسه مانور زلزله داشت برای تمرین، که مثلا یاد بگیریم اگر زلزله آمد چه کنیم. این اواخر انگار خدا هم برای بچه های انقلاب مانور برپا کرده بود. مانور خدمت، مانور جهاد، مانور دل کندن از خانه و زندگی و راحتی و اسایش...
بماند که خیلی از مسائل یه خاطر سوء تدبیرها و بی توجهی های مسئولین بوده و هست اما بالاخره «و لقد ارسلنا رسلنا بالبینات و انزلنا معهم الکتاب و المیزان لیقوم الناس بالقسط...» هم هست دیگر!
آن شب...آن شب جمعه همین ساعتها، وقتی سردار دلها...خبر را که شنیدیم به دلمان افتاد، به دل همه مان، که : انگار دارد اتفاقات عجیبی رقم میخورد...انگار قرار است ...انگار خدا برنامه هایش را پیش میبرد...و فقط ما باید سعی کنیم که در این ماجرا، در نقطه تکلیف باشیم. و جا نمانیم و...
خلاصه! همه اتفاقات تلخ و شیرین سال ۹۸ به جای خود، اما داغ سردار، کمرمان را شکست! و البته حادثه ای بود که خبر میداد، خبری در راه است! همان خبری که پیر خمین وعده داده بود:
«از هیاهوی قدرتمندان نهراسید که این قرن به خواست خداوند قادر، قرن غلبه مستضعفان بر مستکبران و حق بر باطل است»
امام خمینی(ره) | ۱۵ شهریور ۱۳۶۰
همین!
امشب، اخرین شب سال ۹۸ خیلی بغضها در دلم هست؛ مثل یک ساله شدن رفتن پدربزرگم... اما آن بغضی که گلویم را می‌فشارد فقط داغ حاج قاسم است...امشب روضه امام موسی کاظم علیه السلام را که می خواندند؛ یعنی کلا این اواخر هر روضه ای ک میشنوم تنها سوالی که در ذهنم تکرار میشود همین است که: چرا؟!
چرا این همه غربت؟ سختی؟ زجر؟ شکنجه؟ اسارت؟! شهادت؟ میدانید انگار از معلول میشود به علت رسید. از مخلوق میشود به خالق رسید. آن هدف والایی که دردانه های عالم خلقت به پای آن قربانی میشوند، آن هدفی که حاج قاسم...میدانید؟ امثال ماها که در عصر غیبت، امام روح الله را ندیدیم، شهدایی مثل خرازی و باکری و همت و چمران را هم ندیدیم. فقط یک سرباز روح الله و خامنه ای دیدیم که چگونه برای آن هدف والا قربانی شد. ما فقط عاشق او بودیم، عاشق حاج قاسم. و عشقمان به او، می‌تواند ما را به عشق به هدفش و معشوقش برساند! ما خداپرست بودیم، مسلمان بودیم، اهل بیت را دوست داشتیم، امام خامنه ای مان را دوست داشتیم اما با شهادت حاج قاسم انگار یک بار دیگر ایمان آوردیم! یک بار دیگر عاشق شدیم...
+ ببخشید اگر متن کمی پراکنده شده...اصلا وقتی امدم اینجا همان جمله اول در ذهنم بود و بقیه ...این یک بار هر چه به ذهنم امد نوشتم.
++ امسال سال ۱۳۹۹ آخرین سال این قرن است. چه کسی فکرش را میکرد قرنی ک اغازش با ظهور سلطنت پهلوی بوده، در میانه اش به فروپاشی نظام ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی برسد و در پایانش... . پایان این قرن چه خواهد بود و ب کجا خواهد رسید؟!
بعد نوشت:
امثال من
خاک پای خدمتگزاران و سربازان و عاشقان حاج قاسم هم نیستیم...
ففط میشود قدری امید داشت که فطرتی ک خدا درون ما ب ودیعه نهاده، هنوز کاملا با هواهای نفسانی و مادیات پوشیده نشده، که در برابر حاج قاسم نشکند و فرو نریزد و احساس محبت نکند...
خانمهای خانه دار که می ایند کتابخانه معمولا دنبال رمان هستند. رمان عاشقانه. یکی از کتابهایی که مورد پسند اکثریت واقع شده، «جان شیعه اهل سنت» اثر خانم فاطمه ولی نژاد است.
داستان پسری شیعه (مجید) که به دختری اهل سنت (الهه) دل میبندد و بعد شرح اتفاقاتی که برایشان می افتد. داستان زندگی آنها خیلی معمولی است اما در خلال داستان نکات خوبی در مورد سبک زندگی اسلامی ایرانی بیان میشود. ضمن اینکه بحثهای گاه و بیگاه الهه با مجید که سعی دارد همسرش را به سمت عقاید خودش سوق دهد باعث به چالش کشیده شدن مخاطب میشود. استدلالهای مجید در پایبندی به عقایدش خیلی پیچیده نیست و قانعت میکند و البته رد پای داعش هم در داستان دیده میشود.
این روزهای تعطیلی فرصت خوبی است برای خواندن این کتاب. این هم لینک وبلاگ نویسنده که فایل پی دی اف داستان را هم به اشتراک گذاشته:
http://fatemehvalinejad.blog.ir/
کتاب ظاهرا چاپ یا تجدید چاپ نشده. برای همین با اجازه نویسنده، مسئولان کتابخانه دو نسخه پرینت گرفته اند برای دو شعبه کتابخانه. اینقدر که امانت برده شده نیاز به صحافی دارد فکر کنم!
خانم ولی نژاد به تازگی کانالی هم ایجاد کرده اند در پیام رسانها با عنوان «داستانهای ممنوعه» و هر شب یک قسمت داستان می گذارند. داستان اخیرشان هم در مورد مقاومت مردم در شهر آمرلی عراق است.
*چند روز قبل نکته جالبی گفتند یکی از دوستان: اینکه وقتی افراد رمان میخوانند سبک زندگی و الگویی که در کتاب می بینند چون میدانند واقعی نیست، خیلی در ذهنشان دست به مقایسه زندگی شان با شخصیت های داستان نمیزنند اما به مرور زمان و به صورت غیر مستقیم در زندگی شان اثر میگذارد، کمی فکر کردم و اثر رمانها را بر خودم مرور کردم دیدم بله؛ واقعا در طولانی مدت روی اخلاق و رفتارم اثر میگذارند!
+ این روزها دلمان به درد می آید؛ به خاطر از دست دادن هموطنانمان. به خاطر نبود نظارت در توزیع ماسک و مواد ضدعفونی کننده. نمی دانم دقیقا چه ساز و کاری باعث این اتفاقات میشود اما فکر میکنم اگر از نظارت مردمی استفاده بشود در این موضوع، تا حد زیادی مشکل حل شود.
+ همانقدر که دلمان میسوزد و واقعا مستاصلیم برای این روزها خصوصا برای مشاغل خرد و دست فروش ها و... که سخت ترین شرایط را دارند دلمان هم میسوزد برای مسلمانان مظلوم هند. و چه کنیم که یکی مثل من کاری جز کمک مالی خیلی خیلی اندک و در حد بضاعت برای هموطنان و از آن طرف امضای طومار اعتراض نسبت به کشتار مسلمانان هند از دستش بر نمی آید؟!
میگویند در هر ابتلایی، درسی هست، خیری هست؛ ویروس منحوس کرونا درست در زمانی وارد کشور ما شد که بهترین ماه های سال است برای مان
ماه رجب، شعبان و...خدا نکند اما حتی شاید ماه رمضان...
ماه هایی که اوج تجمعات مذهبی، مراسم جشن، شادی و دورهمی های خانوادگی و دوستانه است.
برای جامعه ای که فرهنگش تا این اندازه جمع گراست، در خانه ماندن خیلی سخت است؛ اما شاید نکته مثبت ماجرا همین باشد که قدر این اجتماعات فراوانمان را بدانیم.
شاید خیلی چیزها برایمان عادی شده بود و به چشم نعمتها و فرصتهای الهی به انها نگاه نمیکردیم، اما حالا که نمی توانیم برویم مسجد، نماز جمعه، اعتکاف، زیارت، جشن میلاد ائمه علیم السلام و... حالا می فهمیم زندگی چه بخش های خوبی داشته که شاید خیلی سپاسگزارش نبوده ایم!
یک اتفاق خوب دیگری هم که می تواند این روزها بیفتد همین است که شاید به خاطر اینکه مجبوریم درخانه بمانیم مجبور بشویم سبک زندگی مان را هم اصلاح کنیم. یعنی اصلا این غلط غلوط های سبک زندگی به چشممان بیاید.
کل 24 ساعت را که نمی توانیم سرهایمان را بکنیم توی گوشی! بالاخره یک زمانهایی خسته میشویم و نگاه هایمان را از گوشی میگیریم و میدوزیم به خانه و خانواده؛ چقدر میشود حرفهایی که مشغله ها اجازه نمی داده به اعضای خانواده بزنیم، به آنها بگوییم. یا بنشینیم پای حرفهایشان. یا اینکه سرگرمی های جدید برای خودمان ایجاد کنیم. مثل کتاب خواندن : )
برویم کتابهایی که مدتها در قفسه خاک میخورده را برداریم و مطالعه کنیم.
شاید به برکت همین تعطیلی اجباری، مطالعه هم شد جزء عادات زندگیمان که بعد از تعطیلی هم نتوانیم کنارش بگذاریم.
+ «یقینا کله خیر» تکیه کلام حاج قاسم بوده. دختر خانم عزیز و بزرگوارشان نقل کرده بودند در صفحه مجازی. خیلی زیباست. نه؟ همین نگاه سردار بوده که در دل تهدیدها و بحرانها هم همیشه فرصت میدیده یا فرصت میساخته!
+ در مورد این جر و بحثها پیرامون کرونا و اقدامات پیشگیرانه مربوط به آن هم حاج اقا نظافت یک یادداشتی نوشته اند که خواندنش خالی از لطف نیست
عزیزی میگفت: این ما نیستیم که شهدا رو پیدا میکنیم و با سبک زندگی شون اشنا میشیم، این شهدان که ما رو پیدا میکنن...و هر کدومشون هم که میان سراغمون حتما حتما یه کاری باهامون دارن...
به این جمله ایمان دارم؛ حتی بعضی وقتها با خودم فکر میکنم که خود اهل بیت علیهم السلام، این سرداران سپاهشون رو میفرستن دنبال ما و به هر کدومشون مسئولیت یک عده از ماها رو میدن. دستمون رو میذارن تو دست این شهدای بزرگوار تا به وقتش اونی که دوست دارن اونی که بهش مباهات میکنن رو تحویل بگیرن!
باور دارم که خدا و اهل بیت علیهم السلام شهدا رو متولی تربیت خیلی از ما قرار دادن. مطمئنم که این بزرگواران رهامون نمیکنن و نمیذارن تو این وانفسای زندگی دنیایی غرق بشیم...هر چقدر اشتباه کنیم، هر چقدر بگیم نه! من ادم این راه نیستم! شهدا ما رو رها نمیکنن...
حکومت پوشالی داعش در عراق و شام فروپاشید اما هنوز مبارزه ادامه داره و هنوز مدافعان حرم، شهید میدن و خونشون احیا میکنه قلب‌های مرده رو...
شهید سید محمد جعفر حسینی، از فرماندهان لشکر فاطمیون، بعد دو سال تحمل درد و جراحات ناشی از مجروحیت، به رفقای شهیدشون پیوستن...
«رفقا هیچ وقت همدیگر رو فراموش نمیکنن...
فراق ۴-۵ ساله تون به وصال تبدیل شد
سلام ما رو هم به اقا مصطفی و ابوحامد برسونید...
چقدر سخت گذشته براتون این چند سال؟!...برای ما هم سخته! ما هم اینجا توی شهر، دور از شما کم میاریم، گرد و غبارای این زندگی مادی خیلی وقتا باعث میشه هدفمون، آرمان‌هامون رو فراموش کنیم و غرق بشیم تو روزمرگی‌ها...حواستون به ما باشه! ما بدون نگاه عنایت شما و اهل بیت علیهم السلام، دووم نمیاریم...»
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
کى عید مىرسد که تکانى دهم به خویش؟
هر گوشه از اتاق دلم تار بسته است
شبها به دور شمع کسى چرخ مىخورد
پروانهاى که دل به دلِ یار بسته است
از تو همیشه حرف زدن کار مشکلى‌ست
در مىزنیم و خانۀ گفتار بسته است
باید به دست شعر نمىدادم عشق را
حتّى زبان سادۀ اشعار بسته است
وقتى غروب جمعه رسد بىتو، آفتاب
انگار بر گلوى خودش دار بسته است
مىترسم آخرش تو نیایى و پُر کنند
در شهر: شاعرى ز جهان بار بسته است
نجمه زارع
ای کاش میشد طوری زندگی کنیم که هیچ «تابو»یی برا خودمون نسازیم، که هیچ ادعایی نداشته باشیم.
چون انگار امتحانات الهی و مسیر زندگی مون دقیقا بر اساس همین ترس ها و ادعاها پیش میره!
شاید واقعا گله کردن از تقدیر و قسمت و غر زدن ب درگاه خدا، اشتباه باشه! خدا یه سری قوانین و سنت هایی رو تو این دنیا قرار داده؛ اما این ما هستیم ک با عملمون تعیین میکنیم کدوم قانون و چطوری سرنوشتمون رو تغییر بده. قوانینی مثه اینکه :
«اگه کسی رو ب خاطر اشتباهی سرزنش کنی، حتما خودت هم ب اون اشتباه گرفتار میشی»
یا «اگه تو هر زمینه ای ادعایی رو بیان کنی، حتما امتحان میشی تا اثبات بشه چقد پای ادعات هستی»
یا اینکه«هر عملی تو این دنیا اثری به جا میگذاره که اون اثر، زندگی خودت رو هم تحت تاثیر قرار میده» و...
این قوانین هستن، چه بخوایم چه نخوایم. اما واقعا امتحانای زندگی مون بر اساس حرف‌ها، قضاوتها، ادعاها، ترس‌ها و تعلقاتمون چیده میشن! پس بهتره اینقد همه چیز رو به گردن تقدیر نندازیم! عامل خیلی از امتحانای سخت زندگی، اول از همه خود ما هستیم! وقتی که راحت راجع به ادما صحبت و قضاوت میکنیم، وقتی سرمونو میگیریم بالا و میگیم: من و فلان اشتباه؟! من و فلان خطا؟!! وقتی که خیلی آسوده خاطر، میگیم ما مرد فلان کار هستیم! [ یادم میاد از «لبیک یا حسین» ها و «جانم فدای رهبر»هایی که خیلی راحت لقلقه زبونم بوده یه زمانی...و به خاطر اثبات درستیش به سختی امتحان شدم!] وقتی یه سری تابو تو ذهنمون میسازیم و بدون اینکه حلشون کنیم و منطقی و واقعی باهاشون رو به رو بشیم و کنار بیایم فقط سعی میکنیم نبینیمشون و ازشون فرار کنیم! وقتی به یه سری چیزا اونقدر وابسته میشیم که میشن همه زندگی مون و امتحانای زندگی هم طوری برنامه ریزی میشن تا گلدون این تعلقات شکسته بشه و بتونیم ازاد بشیم! (بماند که برای ازاد شدن از دست این تعلقات، چقد ممکنه زمین بخوریم و بشکنیم واقعا)
خلاصه که دوستان! حساب کتاب این دنیا هم دقیقتر از اون چیزیه ک فکرشو میکنیم!
ای کاش بتونیم اونقدر خوداگاهی پیدا کنیم که در هر لحظه واقف باشیم به همه احساسات و افکار و عادت هامون! و مراقب ترس‌ها و تعلقات و تمایلات و ادعاهامون باشیم....
راستی، جنبه منفی ماجرا رو گفتم، مثبتش رو هم بگم: ارزوهامون هم خیلی مهمن و اثرگذار تو برنامه زندگی مون! خدا حواسش به همه ارزوهای ما، به همه آه های حسرتمون هست. اگه یاد بگیریم ارزوهامون رو، حتی ارزوهای کوچیک رو برا خودمون بنویسیم و هر چند وقت یک بار مرورشون کنیم، متوجه این میشیم که خدا دقیقا برنامه زندگی مون رو طوری چیده که این ارزوها محقق بشن! حالا اگه ارزوهامون کوچولو باشه، به همونا میرسیم فقط اما اگه ارزوهای بزرگ بزرگ داشته باشیم...
-سلام، وقت میخواستم بگیرم از خانم دکتر
+ وقتاشون پره، تا دی ماه!
- حال مریض ما خیلی بده[در حال تلاش برای یک راه حل] شما رو خانم دکتر فلانی معرفی کردن...
+ خب! حالا میگی چ کار کنم؟! وقتاشون پره...
روندی که این چند روزه در مراجعه به دکترهای مختلف طی کردیم!
و ما ماندیم و دیدن ذره ذره سوختن و آب شدن مادرمان و دکترهایی که جان بیمارها هیچ هیچ ارزشی برایشان ندارد...ای کاش می فهمیدند...ای کاش می فهمیدند چه می کشیم! ای کاش وقتی سوگند میخوردند برای مدرک پزشکی شان، به این فکر میکردند که معنای سوگندشان چیست! کاش متعهد میشدند که تمام زندگی شان را وقف بیمارانشان کنند....کاش...
این شعرها دیگر برای هیچ کس نیست
نه! در دلم انگار جای هیچ کس نیست
آنقدر تنهایم که حتی دردهایم
دیگر شبیه دردهای هیچ کس نیست
حتی نفسهای مرا از من گرفته اند
من مرده ام در من هوای هیچ کس نیست
دنیای مرموزی ست ما باید بدانیم
که هیچ کس اینجا برای هیچ کس نیست
باید خدا هم با خودش روراست باشد
وقتی که می داند خدای هیچ کس نیست
من می روم هرچند می دانم که دیگر
پشت سرم حتی دعای هیچ کس نیست
نجمه زارع
پی نوشت:
+ نمیدانم چرا
اما
در همین مدت کوتاهی که با شعرهای این بانوی شاعر عزیز، آشنا شده ام و میخوانمشان، بسیار بسیار به دلم مینشیند و مدام به این فکر میکنم که اگر این شعرها برآمده از زندگی واقعی او باشد، چقدر شبیه او و حالات و‌تجربه هایش هستم...
+ باز شروع شده...دل تنگی! دلم برای خودم برای ارمان هایم تنگ شده اما انقدر کوچک شده ام انقدر ضعیف و‌ناتوان شده ام ک فقط میتوانم بنشینم یاداوری شان کنم و مثل یک فیلم از جلوی چشمم عبور کنند و‌ببینمشان و فقط حسرتشان را بخورم....
+ بعضی وقتها فکر میکنم اگر یک اندیشمند، روانشناس، فیلسوف، یا...بتواند مساله احساس تنهایی بشر را عمیقا و واقعا و نه فقط روی کاغذ حل کند مهمترین و بزرگترین مساله را حل کرده است!
امسال هم در همان لحظات اخر و روزهای آخر ارباب اذن دادند و توفیق دادند جزء سیاهی لشکرشان بشوم...
با همان کاروان دانشجویی سال قبل
با مسئولی که صدایش میزدیم: عمه!
در تمام طول مسیر به این فکر میکردم که هیچ کس هیچ کس مثل مسئولین کاروان نمیتواند بفهمد حال عمه جانمان حضرت زینب را؛ وقتی که با پاهای پر از آبله‌شان میدویدند دنبال بچه های کاروان که مبادا کسی جا بماند، وقتی که آب نبود و به این در و آن در میزدند تا برایمان آب پیدا کنند، وقتی که دست به آب و غذا نمی‌زدند تا زمانی که مطمئن میشدند همه اعضای کاروان سیراب شده‌اند و کسی گرسنه باقی نمانده! وقتی که سختی‌ها را تحمل میکردند اما خم به ابرو نمی‌آوردند، وقتی که در اوج سختی‌ها و شلوغی‌ها نماز نافله‌شان ترک نمیشد....
کاروانی سفر کردن مزیت‌های خاص خودش را دارد، آن هم با کاروانی که خادمینش مسجدی و خودساخته باشند.
شنیده‌اید میگویند روز قیامت، یوم الحسرة است؟!
امسال احساس کردم پیاده روی اربعین برایم مصداق همین روز است؛ اینقدر که آدم‌های بزرگ می‌دیدم و کوچکی خودم را.
و در آن موقع هم برای این کوچکی‌ام هیچ کاری از دستم بر نمی‌آمد! آنها که وسعت روحشان اجازه میداد شب و روز نداشته باشند و فقط خادم زائران اباعبدالله باشند بی هیچ چشمداشتی، قبل اربعین مدتها سختی کشیده بودند و خودسازی کرده بودند و در اربعین ثمره تلاشهایشان را برداشت میکردند و میتوانستند تمام وجودشان را بگذارند برای خدمت، اما من...
نمی دانم چرا اما امسال، بیشتر طول مسیر یاد خطبه منای حضرت اباعبدالله بودم؛ خصوصا آن قسمت خطبه که حضرت می فرمایند:
پس شما ای جمعیت حاضران
ای گروهی که بر علم شهرت داشته و یادتان نزد مردم نیکوست و به خیرخواهی معروف هستید و به خاطر خدا در میان مردم هیبتی دارید که بزرگان از شما حساب می برند ضعیفان اکرامتان می کنند و کسانی که شما بر آنان هیچ برتری ندارید و دستی بر آنان ندارید شما را بر خویش مقدم می دارند. شما در حاجت ها شفیع می شوید هنگامی که حق از خواهان آنها منع می شود. شما مانند پادشاهان در راه ها راه می روید و کرامت بزرگان را دارید.
آیا شما که به چنین جایگاهی رسیدید برای این نیست که امید می رود حق الهی را اقامه نمایید؟ حال آنکه از اکثر حقوق الهی کوتاهی کرده اید؟ شما حق امامت را خفیف کرده و حق ضعیفان را خوار نموده اید. اما گمان میکنید که حق دارید و آن را مطالبه می کنید! حال انکه نه مالی در راه خدا بذل کرده اید نه جانی را به خاطر خدا به خطر انداخته اید و نه با خاندانی برای خدا دشمن شده اید. شما ارزوی بهشت خدا را دارید و می خواهید کنار پیامبران بوده و از عذابش ایمن باشید اما من می ترسم که شما ارزومندان خدا مستحق عذاب الهی شوید. چرا که شما به خاطر خدا به چنین جایگاه اجتماعی رسیدید و حال انکه شما هر که به خدا شناخته شده را اکرام نکرده اید. و شما با خدا در میان بندگان احترام دارید...
شاید به یاد این فرازها بودم به این خاطر که در این مسیر مدام مورد احترام و اکرام هستیم آن هم به خاطر برچسبی که خورده ایم؛ به خاطر زائر اباعبدالله بودن... و اینکه این همه احترام و محبت و اصلا نفس حضور در این پیاده روی،چه تکلیف و وظیفه ای بر دوش ادم می گذارد؟
راستی
این بلاتکلیف بودن هر سال نزدیک اربعین آدم را رشد میدهد. و واقعا معلوم نیست چه کسی چه طور نزدیک تر است به اهل بیت؟ در دوری یا نزدیکی؟! واقعا مهم اتصال قلبی به حرم اباعبدالله است. اینطوری هر جا که باشی انگار در محضر خود ارباب هستی اما چه بسا افرادی که نزدیک ایشان باشند اما نه آن معرفتی که باید داشته باشند نه آن اتصال قلبی را.
از ما فقط بست نشستن پای در این خانه است و کاهلی نکردن... ما دور نشویم، ما ناامید نشویم، در خانه کس دیگری نرویم و به بزرگی و کرم این خانواده ایمان بیاوریم، بقیه اش با خود ایشان است. خودشان بهتر می دانند که چطور ما را پرورش بدهند...
دو هفته بود کلاس بچه‌های مسجد را تعطیل کرده بودم
گفتم اخر تعطیلات کمی استراحت کنند خصوصا اینکه تابستان کلاسمان هفته ای دو جلسه بود
امروز اولین جلسه بعد تعطیلات بود
وقتی رسیدم دم در مسجد دیدم قفل در مسجد عوض شده! با کسانی که میشناختم تماس گرفتم آنها هم خبر نداشتند. احتمالا خادم مسجد این کار را کرده بود و به هیچ کس هم اطلاعی نداده بود!
نیم ساعت بچه‌ها معطل شدند. دیدم همینطوری ک نمیشود کلاس را تعطیل کرد! به خاطر یک قفل!
گفتم بیایید برویم خانه ما. انجا کلاس را تشکیل می‌دهیم.
با اینکه ۴۵ دقیقه گذشته بود اما خدا را شکر تا قبل از نماز اکثر مباحثی که قرار بود با بچه ها کار کنم و فعالیت‌هایی که قرار بود انجام بدهیم را انجام دادیم.
در این بین چیزی که خیلی برایم تلنگرآمیز بود این بود که یک بار دیگر به این نتیجه رسیدم در کار با بچه‌ها و نوجوانان و کلا در کارهای تربیتی، آدم هر کاری هم که بکند آخرش خود خود واقعی‌اش رو میشود جلوی بچه‌ها
و انها هم دقیقا همان چیزی میشوند که خود ما هستیم!
هیچ چیزی را نمیشود ازشان مخفی کرد! همه خصوصیات مثبت و منفی ادم را میفهمند!
اما امروز چه شد که دوباره این حرف‌ها برایم یادآوری شد؟
اینکه نحوه تعاملم با مادرم جلوی بچه‌ها آن ایده‌آلی که همیشه برای خودم در نظر دارم و دوست داشتم بچه ها هم همانطوری باشند نبود!
خود فعلی‌ام بود
نه خود ارمانی‌ام
و از این اتفاق واقعا متاثر شدم!
یاد حرف یکی از دوستان عزیزم افتادم؛ قبل اینکه وارد این کار بشوم و بهانه میکردم که من هنوز خیلی مشکل دارم و باید اول خودساخته بشوم بعد بیایم سراغ این کارها و...، ایشان به من گفتند که: بخواهی صبر کنی هیچ وقت نمیشوی آن چیزی که باید! و اتفاقا ورود به این فعالیتها تو را سریع تر و راحت تر به مقصد می‌رساند! چون بچه‌ها دقیقا میشوند عین خود تو. و برای همین تو مجبور میشوی به خودسازی، به رفع اشکالاتت.
بله...واقعا باید پای در راه نهیم
در گوشه‌گیری ها هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد
البته شاید یک اتفاق بیفتد:
اینکه روز به روز فقط ارمانگراتر بشویم بدون اینکه ذره‌ای به آن آرمان‌ها نزدیک بشویم!
اینطوری دور و دور و دورتر میشویم از مردم و دانسته‌هایمان فقط بار اضافه میشوند روی دوشمان و شاید روزی کمرمان را هم بشکنند!
بچه که بودم پدر بعضی وقتها دست من و برادرم را می‌گرفتند می‌بردند مغازه‌های محل...
گاهی اسباب‌بازی می‌خریدند گاهی کتاب
همان زمان‌ها یک دیوان حافظ خریدند بعد هم یک گلستان و بوستان سعدی
من بیشتر دیوان حافظ را دوست داشتم و کمتر گلستان و بوستان میخواندم...
برادرم ولی عاشق شعر بود
این غرق شدنش در شعر و ادبیات باعث شده بود گهگاهی شعر هم بگوید...و من همیشه به حالش غبطه می‌خوردم!
بزرگتر که شدیم، هیچ‌کداممان رشته ادبیات و علوم انسانی نخواندیم هر دو تایمان ریاضی خواندیم اما شعر را فراموش نکردیم، البته با حفظ همان حالت قبل...برادرم شعر میگفت و من فقط شعر میخواندم، فقط شعر را دوست داشتم...
دبیرستان دبیر ادبیاتی داشتیم که رابطه‌ام با شعر را مستحکم‌تر از قبل کرد، با شور و شوق تمام آرایه‌های ادبی را توضیح میداد و شعرها را معنی میکرد، معناهایی فراتر از یک کلاس درس معمولی!
از همان زمان‌ها هر سال دیدار شعرا با حضرت آقا را می‌دیدم؛ تک تک شعرها را میخواندم و فیلم‌هایش را می‌دیدم. خیلی‌ها را حفظ میکردم و باز غبطه می‌خوردم به حالشان...
یک بیت شعر هم دیده بودم که زبان حالم بود:
«چه حرف‌ها که درونم نگفته می‌ماند
خوشا به حال شماها که شاعری بلدید!»
تمام این سال‌ها برادرم اگرچه شعر میگفت اما هیچ وقت حاضر نشد برود انجمن شعر و به طور جدی قضیه را دنبال کند...تا این اواخر، شاید یک یا دو ماه پیش که بالاخره رفت. انجمن شعر آفتابگردان‌ها
وقتی که رفت، برایش بیت شعری فرستادم که خیلی حرف دلم بود:
«وقتی که شاعری
دلت آیینه خداست...
یعنی محل آمد و رفت فرشته‌هاست...»
شاعری همینقدر مقدس است در نظرم...
هر هفته که برادرم می‌رود جلسه و برمی‌گردد و از شعرهایی که در جلسه خوانده شده و نقدهایی که بیان شده میگوید حسرتی به حسرت‌های گذشته‌ام اضافه میکند و داغ دلم را تازه‌تر!
بعضی وقتها شعرهایش را که برایم میخواند، میگویم:«این شعرهات دقیقا از کجا میاد؟!»
این سوال هر چند بچگانه، همیشه برایم سوال مهمی بوده! چرا من با اینکه اینقدر شعر را دوست دارم و میفهمم، هیچ‌وقت نمی‌توانم شعر بگویم؟!
یک شب خواب دیدم که بالاخره شعر گفته‌ام و میتوانم بروم انجمن شعر! توی خواب به شدت ذوق‌زده شده بودم...اما، حیف که فقط خواب بود و خواب بود...
این روزها که درسم تمام شده، خیلی به گذشته و تصمیم‌های گذشته‌ام فکر میکنم. به انتخاب‌هایم...به راه‌هایی که میتوانستم بروم اما نرفتم.
و خیلی بیشتر از قبل، حسرت می‌خورم که ای کاش انسانی میخواندم!
شاید مهمترین دلیلم برای انسانی نخواندن، این بود که دبیرستان ما رشته انسانی نداشت و درست وقتی آب از سرم گذشت و رفتم سوم دبیرستان رشته انسانی هم تاسیس شد در مدرسه. من نتوانستم از دبیرستانم دل بکنم و بروم مدرسه‌ای دیگر...اما اگر دل می‌کندم، به چیزهای بهتری می‌رسیدم...
هرچند در آن صورت باز هم همین مسیری را می‌آمدم که الان آمده‌ام فقط با این تفاوت که این آمدنم آگاهانه تر بود و شاید سرعتش بیشتر! و از همه مهمتر اینکه شاید شاعر میشدم!!
تند تند قدم برمیداشتم
گذر از این بازار شلوغ مثل همیشه برایم سخت بود؛
من می‌روم درحالی که عده زیادی برمی‌گردند و باید خودم را از لابلای آدم‌ها عبور دهم... چشم در چشم شدن با این جمعیت نفسم را میبرد!
این اواخر آن قدر آدم‌های رنگ برنگ در این بازار رفت و آمد می‌کنند که فقط میتوانم چشم‌هایم را بدوزم به زمین، طوری که فقط کفش ها را ببینم...
در حالی که نفس نفس زنان و به سرعت پیش میرفتم، یک لحظه چیزی دیدم که دلم میخواست همان وسط بازار، درست وسط همان جمعیت، بنشینم روی زمین و از عمق وجودم فقط فریااااد بزنم!
چه دیدم؟!
پاهای خاکی درون کفش‌هایی پاره پاره....
نگاهم را از کفش‌ها آوردم بالا...تمامش خاکی بود...حتی لباس‌ها هم خاکی بود...موهایش هم...
میدانم که این خصوصیات، خصوصیات یک کارگر زحمت‌کش است که آن موقع شب دارد برمی‌گردد خانه... کارگری که پیامبر به دست‌هایش بوسه میزدند...همانی که همه زندگی ماها بر پایه زحمت‌ها و رنج‌های او استوار است...
نه نه! اشتباه نشود! دیدن این کارگر زحمت کش زمینم نزد...دیدن او کنار ماشین‌های انچنانی و ادم‌های انچنانی زمینم زد!
وقتی برایم تداعی شد خانه ۴۰ متری‌اش در کنار خانه های میلیاردی بعضی ها! وقتی پاهای خسته‌اش را گذاشتم کنار ماشین‌هایی که...
باورتان میشود؟اینجا، محله ما، در حاشیه شهر مشهد، برای خودش یک پا ایالات متحده امریکا شده؟!
یک درصدی ها در برابر ۹۹ درصدی‌ها...یک درصدی‌هایی که واقعا خون ۹۹ درصد دیگر را در شیشه کرده‌اند. یک درصدی‌هایی که ثروت‌هایشان، غالبا، نه حاصل رنج و زحمت، که حاصل بالاپایین شدن قیمت دلار و گرانی‌های اخیر بوده است!
اما اینجا هنوز هم حاشیه شهر است، اینجا هنوز هم محل زیستن پابرهنگانی است که حضرت روح‌الله میگفتند فقط انها با ما تا اخر خط خواهند ماند...تا اخر خط ۵۷!
اینجا هنوز هم اکثریت، هوا روشن نشده از خانه می‌زنند بیرون برای دراوردن یک لقمه حلال، آن هم از طریق کارگری ساختمان، خیاطی، پسته شکستن، دوختن کفش، دست‌فروشی و...اینجا حتی دست‌های بچه‌ها هم پینه دارد، چون از کودکی یاد گرفته‌اند فقط تلاششان است که آینده و حالشان را می‌سازد، عادت کرده‌اند بزرگ باشند، بی‌تفاوت نباشند، اینجا بچه ها حتی اگر بیرون کار نکنند، کارهای خانه را انجام میدهند اما همه اینها بی‌انکه ذره‌ای کودکی کردن را یادشان رفته باشد! بعدازظهرها همه در کوچه‌ها بازی می‌کنند. پسرها توپ بازی و هفت سنگ، دخترها طناب بازی و قایم باشک.
اینجا هنوز هم صداقت و صفای مردمش به اندازه آسمان‌هاست...اما آن عده قلیل شده‌اند وصله ناجور محل ما!
بعضی‌وقتها دلم میخواهد کنارشان بکشم یقه‌شان را جفت کنم و سرشان فریاد بزنم که : آهای! چه می‌خواهید از جان محله ما؟؟ چرا هی دلارهایتان را میاورید اینجا خانه میلیاردی می‌سازید؟! چرا هر روز با ماشین‌های چند صد میلیونی‌تان در خیابان‌های محله رژه می‌روید؟! چرا آن سبک زندگی غرب‌زده تان را برداشته‌اید اورده‌اید در بین ادم‌هایی که صفر تا صد زندگی‌شان بوی مسجد و قرآن و دعا میدهد؟! اصلا چرا حرمت خون شهدای مدافع حرم محل ما را نگه نمی‌دارید؟؟ شهدایی که خیلی‌هایشان از خانواده های خود شما هستند؟؟
ای کاش اینجا هم یک بخش منطقه، بالاشهرش بود و یک بخشش پایین شهر! نه اینکه بالاشهر و پایین‌شهرش در هر خیابان در هم تنیده شده باشد...آن طوری لااقل میشد به این فکر کرد که یک روز این وصله ناجور را میبُریم از محله مان میندازیم بیرون! اما حالا چه...
