زمان‌هایی هست که خود آدم برسد به آخر خط
برسد به اینکه هیچی نیست و دستش به هیچ جا بند نیست و کلا از خودش، آینده‌اش، آرزوهایش و... ناامید بشود
اما همینکه بداند کسی یا کسانی هنوز به او امید دارند، مانع میشود از اینکه کورسوهای امیدش هم خاموش شود
ولی وقتی ببیند اطرافیانش هم دیگر ناامید شده‌اند...چنین لحظه‌ای واقعا آخر آخر خط است!
+ با همه این احوال،
من هنوز امیدم را از دست نداده‌ام
هنوز چشمم به دستان کسی است که انتظار گشایش و فَرَج، در اوج ناامیدی‌ها را عبادت محسوب می‌کند...
- تاریخ : جمعه ۹ خرداد ۹۹
- ساعت : ۲۲ : ۱۳
- نظرات [ ۰ ]
