بر درب خانه تو نشستن مرا بس است، اصلا که گفته حاجت من را روا کنید؟

دفعه قبلی که توفیق دادند بروم حرم اباعبدالله دانشجو بودم و درگیر کارهای تشکیلاتی؛ آن زمان فهمیده بودم درونم مقداری حب ریاست وجود دارد، ولو اندک، اما ازش خیلی ترسیده بودم و زیر قبه از آقا خواستم این حب مدیریت و ریاست را از من بگیرند...و الحمدلله گرفتند. بعضی وقتها به همسرم میگویم اگر این نبود، هیچ وقت نمی‌تونستم ازدواج کنم چون حتی نمی‌توانستم زیر بار پذیرش ولایت شوهر بروم ! ( هرچند دقیقا وقتی از کربلا خارج شدم خبر شهادت شهید حججی را شنیدم و پشیمان شدم که چقدر کاهل بودم و کاش چیزهای دیگری هم از آقا میخواستم) 

این دفعه که رفتم شفای خودم را خواستم ... شفای روح و جسمم که دیگر خودم توانی برای تغییر احوالاتم را نداشتم... حقیقتا بعد کربلا شرایطم تغییر کرده، ولو با یک روند تدریجی... از کجا میشود فهمید؟ از اینکه بر خلاف روال همیشه ام توانستم از یک اتفاق عبور کنم، اینکه از دست حسرت بر گذشته و نگرانی از آینده مقدار خلاص شده ام، و برگشته ام به دنیای کتاب و شعر! چیزی که همه این مدت از آن فرار میکردم ... 

دیشب آنقدر حالم خوب بود که مدام در حال صحبت و تعریف و گرداندن جمع خانواده کوچکمان بودم، درست مثل زمانهای قدیمم... و این برای خودم و دیگران بزرگ ترین نشانه شروع روند تدریجی بهبود من است... 

---

+ این بار هم که شروع ماه با دوشنبه بود ختم سوره واقعه را برداشته بودم، با آنکه کمی سخت است اما شیرین است خصوصا دعای بعد از ختم را خیلی دوست دارم... اما دیروز فراموش کردم بخوانم ، ب همین راحتی! الان حال عجیبی دارم... احساس کسی که وسط مهمانی و سر سفره انداختنش بیرون... آن هم نه اواسط مهمانی یا اخرهایش... بلکه همین اول... روز سوم که هنوز آنقدر سخت نشده بود... افسوس ! دلم خوش است که لااقل در ختم دسته جمعی روز اول مشارکت داشتم...