*به احتمال ۹۹ درصد این اخرین بعدالتحریری است ک نوشتم!
هر چقدر به اخر راه نزدیک می شوم، خیلی سخت می شود
همه چیز!
دل کندن از تک تک بخش های نشریه...
*هر ایده، از «اقدام و عمل» گرفته تا «بعدالتحریر» از دل ساعت ها هم فکری، گفتگو، مرور تجربیات نشریات دانشجویی و غیردانشجویی، تخصصی و حرفه ای، بیرون آمده...
و بعد از لحظاتی پر از شک و تردید، اشک و گریه و دعا و توسل....
*روز اولی ک قرار بود مدیر مسیول بشوم هیچ چیزی نمی دانستم!
هیچ چیز!
اما وقتی پذیرفتم به همان قرار «خذها بقوة»، پیش رفتم و رفتیم...
حتی لحظه ای قرار نگرفتیم...به لطف الهی...
*نشریه ای که قرار بود نماینده گفتمان انقلاب باشد و تریبون درد آنها که تریبونی ندارند، شده بود میزان اعمالم!!! پایم را کج می گذاشتم، نیت و فکر خطایی به ذهنم می آمد، همه چیز گره می خورد!!! همه چیز....دقیقا احساس می کردم بودن در این نشریه و نفس کشیدن بین اعضای باصفایش توفیق می خواهد!
*هر چند شاید حاصل ۲ سال دغدغه و فکر و رفت و آمد و بالا و پایین شدن، فقط ۴ شماره نشریه شد، ولی همه ما در این دو سال بزرگ شدیم...
امتحان شدیم...
از همان اول، هر کس پایش را به این تشکیلات می گذاشت میگفتم همان حرفی را که فرمانده، در بدو ورودمان گفته بود: حواستان باشد که حساب این تشکل، جداست از تشکل های دیگر!
تک تک اعمال و گفتار و افکار و نیت هایتان تحت نظر است...
نظر حضرت صاحب، آقا...و شهدایی که لطف کرده اند و اجازه داده اند در جایگاهشان نفس بکشیم و اسم و رسمشان را یدک...
*همین بود ک روند نشریه هم همینطور پیش میرفت! تلاشمان را می کردیم، برنامه می ریختیم، حداقل برای سه چهار ماه بعد...،روز و شبمان را به هم می دوختیم، اما در نهایت به خودمان که می آمدیم احساس می کردیم، هیچ‌چیز این نشریه دست ما نبوده...اینکه در نهایت «اقدام و عملش» چه بشود و «گپ و گفت»ش چه، از چه کسی مصاحبه بگیریم و چه کسی یادداشت بنویسد و در اخر «بعدالتحریر»ش به چه مسایلی بپردازد و در نهایت چه زمانی چاپ شود....و اینکه اصلا محوریت نشریه بر چه موضوعی باشد...
*همه اینها را گفتم که باز بگویم، دل کندن از این نشریه سخت است...نشریه ای که شاید برای خیلی ها فقط یک نشریه باشد، برای ما، همه چیز بود!
*نمی دانم بعد از ما چه کسانی عهده دارش می شوند و نمی دانم ایا با همین روندی که شروع شده ادامه اش خواهند داد یا نه، ولی همینقدر می دانم که ما فقط تا همین جای مسیر، فرصت داشتیم! از این به بعد دیگر نمی شود...باید نیروی تازه نفس بیاید! نیرویی که خلاقیت و ایده پردازی و...اش صدها برابر ما باشد و انگیزه اش هزاران برابر...
*این مسیر برایمان تجربه بود...
و مهم بود که انهایی که باید، ببینندش...! همان کسانی که چند پاراگراف قبل، ذکر کردم
اما
نمی شود گلایه نکرد
و نگفت
که طبق معمول، ما هم در این مسیر از همان جایی ضربه خوردیم که اغلب کارهای فرهنگی ضربه می خورند ...
و نمی توانند علی رغم تلاش بسیار، جریان ساز باشند انطور که باید، و موثر باشند!
خیلی رفتیم و امدیم
جلسه گذاشتیم
پیغام و پسغام فرستادیم
اما
نشد!
نشد که با دیگر عناصر فرهنگی هم دغدغه هم دانشگاهی مان، یک جبهه بشویم!!!
نشد!!
چرایش را هنوز نمی دانم!
اما همینقدر می دانم که اگر میشد
هم ثمره دو سال فعالیت، فقط چاپ چهار شماره نشریه نمی بود
هم اینقدر بالا و پایین نمی شدیم...
و از همه مهمتر
موثرتر می بودیم...
و در حالی روضه وداع نمی خواندیم که سوژه های به ثمر نرسیده فراوانی روی دستمان مانده باشد!
سعی مان بر این بود که این کوتاهی ها صورت نگیرد
و لااقل از جانب ما نباشد
اگر فرد یا افراد دیگری در این مسیر بوده اند و کوتاهی کرده اند، خودشان می دانند و خدا
و هزاران چشمی که به همین جبهه شدن فعالین فرهنگی انقلاب اسلامی دانشگاهمان، دوخته شده بود!
فرصت ما تمام شد
اما مطمئنم کم کم این تلاش ها به ثمر می رسد و ان شاالله روزی برسد که حرفی از کم کاری و کوتاهی، حب و بغض های شخصی، یا جا به جا شدن اولویت ها نباشد و فقط مهم، برداشتن بارِ روی زمین مانده انقلاب و این مردم باشد!
* باقی حرف ها را هم قبلا اینجا زده بودم...
والسلام
به وقت نهم دی ماه ۱۳۹۷
بعد از اتمام اخرین شماره نشریه صبح
