جمله ای از حضرت امیر در نهج البلاغه دیدم
که دلم میخواهد هیچ وقت هیچ وقت فراموشش نکنم
حضرت در حکمت ۴۵۴ می فرمایند:
ما لابن آدم و الفخر؟!
اوله نطفه
آخره جیفه
و لا یرزق نفسه
و لا یدفع حتفه
فرزند آدم را با فخر چه کار؟
او که در آغاز نطفه ای گندیده
و در پایان مرداری بدبوست
نه میتواند روزی خویشتن را فراهم کند
و نه مرگ را از خود دور نماید!
ای کاش این جمله همیشه در ذهنمان باشد و عمیقا به آن ایمان بیاوریم!
پی نوشت:
افرادی رو میشناسم که این حرفها رو کسی بهشون نزده و نشنیدن و هیچ وقت هم نفهمیدن تاااا زمانی که خود خدا بهشون فهمونده!
و چقققدر بد زمین خوردن...
رفقا!
کاش تو حساب کتاب هامون بشینیم نقاط ضعفمون رو پیدا کنیم. خصوصا اگه یه چیزی مثه عجب و غرور باشه. این عجب و غرور بدجور آدمو زمین میزنه! یه طوری که زانوهات میبره! و معلوم نیست کی بتونی دوباره بلند شی...و شاید اصلا هیچ وقت دیگه فرصت بلند شدن و برگشتن و جبران نباشه!
- تاریخ : يكشنبه ۲۸ مهر ۹۸
- ساعت : ۱۰ : ۵۱
- نظرات [ ۰ ]
