مثل پدر...
يكشنبه, ۷ مهر ۱۴۰۴، ۰۳:۵۸ ب.ظ
دقیق نمیدانم چه احساسی داشتم
فقط میدانم
مثل پدرم دوستش داشتم
فقط میدانم از کودکی هویتم با حرفهای او شکل گرفت...
فقط میدانم هر گاه حرفهایش را می‌شنیدم ذوق میکردم
فقط میدانم فکر میکردم او هیچ گاه نخواهد رفت ...
هنوز هم شهادتش را باور نکرده ام ...
هنوز هم از خودم بدم می آید که بعد از او زنده ام
که زنده بودم و او شهید شد ...
+یادداشت چند روز قبل ب مناسبت دلتنگی ها و احوالات اولین سالگرد سید... که نیمه کاره ماند و تمام نشد ...
و الان نمیدانم چطور باید تمامش کنم
برای همین همینطوری منتشر کردم
شاید بعدها تکمیل شد ....
- ۰۴/۰۷/۰۷