انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت، اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم....
شش روز از رفتن مامان میگذره
رفتن بدون خداحافظیش
رفتنش با لب های خشک
با صورت خون آلود
و دست و پای کبود و ورم کرده
مامانم عروس حضرت زهرا بود و همه زندگی شو، تحمل سختی هاشو، همه رو با حضرت زهرا معامله کرده بود....
برای همین اینقد شبیه حضرت مادر رفت...
حضرت مادر اولین نفری بود که بعد پیامبر رفت پیشش، و مامان منم اولین نفری ک به بابابزرگم پیوست...
فاطمه بنت محمد
همیشه از بچگیم یکی از دعاهای توی قنوتم این بود که حتی یک روز بدون مامان و بابام نفس نکشم
بزرگتر که شدم این دعا هم به دعاهام اضافه شد که بعد از حضرت اقا رو نبینم...
همیشه فکر میکردم خدا این دعامو مستجاب میکنه
خصوصا امسال
فکر میکردم اخرین سال زندگی مه
همه شواهد اینو نشون میداد
اما نشد
من از کرونا جون سالم ب در بردم
و اونی که رفت مامانم بود...
من هنوز رفتنشو باور نکردم
هنوز فکر میکنم برمیگرده
من هنوز به مامانم نیاز داشتم
اونی که مثه کوه پشتم بود و همه خستگی هام، ناامیدی هام همه رو رفع و‌رجوع میکرد. دلمو قرص میکرد به اینده.
و میگفت من شما رو به خدا سپردم و خیالم راحته...
این روزا گیجم..
گاهی ارومم انگار نه انگار که اتفاقی افتاده
گاهی به شدت دچار وحشت و استرس میشم
گاهی از دلتنگی داد میزنم و گریه میکنم
گاهی فقط انکار میکنم
گاهی هم همش درگیر اینم که کاش فلان کارو میکردم کاش کاش کاش...
بهم میگن پاشو
بلند شو
نذار جای خالی مامان احساس بشه
میگن مامانت راحت شد
از این همه سال درد و مریضی کشیدن
از این قرصای اعصاب لعنتی
اما من حاضر بودم تا اخر عمرم خدمتشو بکنم
نوکری شو بکنم
ولی باشه
ولی نفس بکشه
فقط بهم نگاه کنه
من چجوری بقیه عمرمو بدون مامانم بگذرونم؟ چجوری این سختی های زندگی رو بدون نگاهای گرمش و حرفای دلگرم کننده ش تحمل کنم؟
همیشه غر میزدم که چرا خانواده ما چار نفره؟ چرا بیشتر نیستیم؟ نمیدونستم میشه از این هم کمتر شد!!
خدایا
ما چطوری میتونیم دوباره بلند بشیم؟ چطوری میتونیم بدون مامانم زندگی کنیم؟! خدایا...
- ۰۰/۰۶/۰۹