قطره

دختر بزرگ خانواده بودم...

همه خواهر و برادرا رو بزرگشون کردم...

تو دهه شصت و تو اوج عشق و شور و جنگ و مبارزه

دایی هات رو میذاشتم تو گهواره و براشون لالایی میخوندم...همون گهواره فلزی سبز پسته ای...تو هم دیده بودیش...نه؟!

لالایی های اون زمان از جنس حال و هوای همون‌زمان بود...

شعرهای اهنگران 

شده بود نوای قبل خواب بچه ها...

اقاجون اما وقتی میومد برای بچه ها لالایی بخونه

این شعر بود ک ارامش بخش شب هاشون میشد...

« ان فی الجنة نهرا من لبن

لعلیٍ و حسینٍ و حسن....»

کاش اون زمانا ی دستگاهی چیزی داشتم ک صدای لالایی خوندناشو ضبط می کردم...

**خاطرات مادر از دوران کودکی و نوجوانی

.

.

.

این روزها اقاجون دیگه صداش شنیده نمیشه

غده های سرطان ب تارهای صوتی فشار وارد کرده و ....باید گوشتو ببری نزدیک نزدیک تا متوجه بشی چی میگن

یکی از شیرین ترین چیزها برام نشستن پای خاطرات مادر و پدر و مادربزرگ و پدر بزرگه...

.

.

کاش درگیری های زندگی روزمره فرصت اینو میداد ک زمان های بیشتری رو فقط برای دیدن هم و شنیدن هم بذاریم...

راستی محتاج ب دعاییم...

این روزها پدربزرگ حتی نفس کشیدن هم براش سخت شده...خوردن و اشامیدن ک بماند...