دنیای مستاجرها
داشتم سینک ظرفشویی را با دقت تمام میشستم و به حس خوب تمیزی بعدش فکر میکردم و داشتم فرو میرفتم در یک احساس خوشحالی عمیق از زندگی و خوشبختی که یکهو دستی با شدت کشیدم بیرون و حرفهای صاحبخانه را توی سرم کوبید!
صاحبخانه ما آدم پولداری ست ، رییس بانک است در یک شهر دیگر ولی به گفته خودش در آن شهر مستاجر است و ماهی دوازده میلیون اجاره میدهد! خیلی هم گیر و گرفت مالی دارد... تا اینجا شاید ب ما ک مستاجرش هستیم ربطی نداشته باشد اما قضیه جایی به ما مربوط میشود که این آقا به ما به چشم صندوق ذخیره ش نگاه میکند، هر وقت هر جا گیر میکند و هر کس هر بلایی سرش درمی‌اورد، فوری یاد ما می افتد و یک« ارزش خانه من که شما توش نشسته اید خیلی بیشتر از این حرفهاست» تنگ حرفهایش می‌چسباند و بعد تهدید و تهدید که اگر اجاره چند ماه را یک جا ندهید اگر چک ندهید اگر رهن خانه را بیشتر نکنید و .... باید خانه را تخلیه کنید.
ارزش خانه این آقا برای ما فقط به همسایه ش است و ما هم چون در این شهر غریبیم خیلی سخت است که از این همسایه دل بکنیم وگرنه خانه ش واقعا ب این مبلغ رهن و اجاره ای ک میدهیم نمی ارزد!
پدرم میگوید همینقدر که حضوری هر روز نمی آید سر وقتتان جای شکرش باقی ست و بگذارید از پشت تلفن و پیامک هر چقدر میخواهد برای خودش قال قال کند... ولی خب واقعا هر چند وقت یک بار دقیقا لذت زندگی را برایمان کوفت میکند با حرفهایش...
واقعا خدا را شکر که خدا خداست و هیچ یک از وجوه خدایی اش را به هیچ کدام بندگانش تفویض نکرده وگرنه این بندگان کم ظرفیتی که فقط مالک یک خانه زپرتی هستند و اینقدر خودشان را آدم حساب میکنند اگر مالک بخش های دیگری از جهان بودند معلوم نبود دیگران را درسته قورت میدادند یا چی !
با همه سختی دل کندن از همسایه مهربان و عزیزمان اما با خودم عهد کردم امسال آخرین سالی باشد که در این خانه می مانیم... دیگر کشش سر و کله زدن با این آدم زبان نفهم از توان ما خارج است.
همیشه به همسرم دلداری میدهم که نگران این چیزها نباشد و بالاخره ما هم یک جوری زندگی میکنیم مثل این همه مستاجر دیگر و نباید حتی فکرمان را به سمت آن وام ها با سودهای آنچنانی ببریم برای اینکه بتوانیم خانه بخریم و....
یک بار در جمع خانواده همسرم این بحث مطرح شد و من محکم گرفتن وام با سودهای بالا را رد کردم و گفتم حتی همین وام ازدواج با کارمزد چهار درصد هم کلی ان قلت دارد و از داییم نقل قول کردم که این وام ها بالاخره یک جایی خودش را در زندگی ما نشان میدهد و شاید یک روز ما هم مصداق آنهایی بشویم که شکمشان از حرام پر شده و حرف اباعبدالله را نفهمیدند ...، که بعضی ها بهشان برخورد و گفتند یعنی این همه آدم که وام گرفتند و خانه خریدند حرام خورند؟ و مگر میشود در این دور و زمانه بدون وام پیش رفت؟ چون دیدم بحث دارد بالا می‌گیرد دیگر جوابی ندادم ولی توی دلم گفتم بالاخره خدا برای ما جبران میکند و شاید یک روز در عین ناباوری بدون این چیزها خودش ما را صاحبخانه کرد ...
نمیدانم چه میشود ولی واقعا از فشار صاحبخانه خسته و درب و داغانم...
خدا خودش به همه مستاجر ها رحم کند!
- ۰۴/۰۵/۳۱
ما هم دیگه تو این اوضاع به خونه دار شدن فکر نمی کنیم و سعی می کنیم در لحظه زندگی کنیم :)